BIKERFRIENDS.NL

BIKEADVENTURES

Geschreven door Miranda van Maurik | Hits: 1238

 

 

 

Beste MX- vrienden
 
Tijd voor een terugblik op 2016, de tijd is voorbij gevlogen.
 
 
In dit column een kleine terugblik op een mooi seizoen met een verrassende afsluiter.We begonnen met een verlate start door een knie blessure waardoor ik uiteindelijk de keuze maakte niet deel te nemen in de dames klasse maar in de MX-1 junioren klasse.Hierbij maakte ik ook gelijk de overstap van een 250cc naar een 450cc wat tot nu toe nog steeds heel goed bevalt.Een seizoen met een volle kalender. Vele wedstrijden behaalde ik een mooi resultaat en soms had ik een wedstrijd die wat tegen viel. Ook kende ik een wedstrijd waarbij ik een flinke smakkerd maakte en even mijn rust moest nemen om goed te herstellen. Afgelopen zomer heb ik samen met mijn dochter Demy een aantal leuke en mooie wedstrijden gereden in Lille met als verrassing, diverse keren een podium plaats. Kortom een bewogen seizoen met ups en downs.
 
 
Maar de verrassende afsluiter, dat was natuurlijk de Red Bull Knock Out, en het was oprecht een Knock Out race. 
 
 
Na enkele weken voorbereiding om alles voor elkaar te krijgen en niets te vergeten, konden we vrijdag middag 18 november direct nadat ik uit mijn werk kwam vertrekken.De motor en spullen moesten namelijk voor 20.00 uur die avond gekeurd en afgeleverd zijn.Het was dit jaar ten opzichte van vorig jaar nog beter geregeld. Iedereen had bij aankomst 30 min de tijd om de motor en spullen te lossen en op de plaats te zetten waardoor de wachtrij maar minimaal was. Ook stonden er dit jaar tenten waar de motors en spullen lekker droog konden staan en waren er hekken  aanwezig waar we alles netjes aan op slot konden leggen.Omdat het allemaal zo goed en soepel verliep hadden we alles om 3 uur al netjes gekeurd en gestald.We hadden nog even tijd over om te genieten van het mooie uitzicht op het parcours, en zijn toen doorgereden naar Duinrell waar we met de camper konden overnachten. Ook daar was alles goed geregeld. Iedereen werd netjes naar de plaats gebracht en kon gebruik maken van diverse voorzieningen.Begin van de avond begon ik alvast met het klaarleggen van alle spullen die we de dag erna nodig hadden. De tassen voor Marius en de meiden met wat broodjes, drinken en ander lekkers want die zouden de hele dag op de Boulevard verblijven. En natuurlijk een tas voor mijn vader en mij met wat te eten en drinken maar ook met sporttape, zalfjes, handschoenen, brillen enz. Ik moest natuurlijk goed nadenken want als je wat vergeten bent heb je pech, je kunt niet even op en neer.Om 4.30 uur liep de wekker af. We hadden afgesproken om de pendelbus van 6 uur naar Scheveningen te nemen en ik had naast mezelf natuurlijk ook nog 2 meiden aan te kleden en gereed te maken.Om 5.45 waren we klaar voor vertrek. Bepakt en bezakt gingen we in alle vroegte op pas naar de bus.De meiden vonden het geweldig, vooral Demy want die had dit alles vorig jaar gemist en had er nu zo naar uit gekeken.Onderweg kwamen we al meer bekende tegen. We hadden er allemaal zin in.
 
 
Om 7.00 uur stapte we op de visafslag in Scheveningen waar de motoren stonden uit de bus.Marius en de meiden mochten niet mee de paddock in dus zeiden we hier gedag. Zij zouden een plaatsje gaan zoeken in de pier.Samen met mijn vader liepen we naar de tent om de motor los te maken en spullen klaar te zetten.Het werd ondertussen steeds drukker in de tent met rijders en helpers. De sfeer was ongelooflijk gezellig en iedereen had er zin in. Er waren een hoop bekende en we wensten elkaar succes.
 
 
We kregen om 8 uur uitleg over de race via boxen in de tent. De race bestond dit jaar uit 3 delen.1e deel:  1000 rijders tegelijk van start met een raceduur van 1.30 uur. Van de 1000 rijders zouden de eerste 500 rechtstreeks naar de finale gaan en de laatste 500 hadden nog een herkansing.2e deel: De herkansing. 500 rijders van start met een raceduur van 30 min. Van de 500 mochten de eerste 250 naar de finale de andere 250 waren de afvallers.3e deel: De finale. 750 rijders van start met een raceduur van 1.45 uur. Degene die het eerst over de finish komt is de winnaar. Echter is er na 45 min een speciaal stuk parcours wat open gaat met mijnenvelden en boomstammen om het nog wat zwaarder te maken.
 
 
 
Tegen 8.30 uur was het zover en mochten we oprijden naar de start. Deze bevond zich net voor de Pier dus moesten we eerst een stuk over de vloedlijn rijden om er te komen.Met kriebels in mijn buik stond ik daar te genieten aan de start. Achter mij een Pier gevuld met publiek en ik wist dat Marius en de meiden daar ook ergens moesten staan. Door te zwaaien zag ik een van de meiden terug zwaaien, wat voelde ik me trots.Het veld werd voller en voller. Ik had nr. 466 en we mochten op nummer oprijden dus er kwamen er nog zeker 550 achter mij aan.Voor mij stonden natuurlijk de toppers. Jeffrey Herlings, Glenn Goldenhoff, Steve Ramon, Axel van de Sande enz. Maar naast de mannen waren er ook een paar dames talenten bij. Nancy van de Ven, Nicky van Wordragen, Mirjam Pol. In totaal waren we met 8 dames dat is natuurlijk niet veel op 1000 rijders dus we hadden wat te doen.
 
 
Het bord 2 min kwam langs en de motoren werden gestart. Wat een mooi geluid, de vloer trilde gewoon. Het bordje 15 seconden verscheen en toen barste het geweld los. Wat een mooi gevoel. Even nergens aan denken, gewoon genieten en je eigen rondjes rijden.Aan het eind van de vloedlijn begon het zware parcours en overal zag je al rijders vallen.=Het 1e rondje ging best goed het parcours was mooi breed met veel variatie. Ik wist natuurlijk niet wat ik tegen zou komen. Je kunt van te voren alleen op een plaatje en 3d filmpje zien wat je ongeveer zou kunnen verwachten maar in het echt is dat toch anders.Ik kon goed rondkomen en mijn eigen tempo rijden. Na ca 30 min moest ik de pits in om te tanken.Wat was dat een drama, het was erg smal en het pad waar je overheen moest was ook gewoon los zand. Iedereen wilde natuurlijk gauw tanken dus was het gewoon duwen om er doorheen te komen.Mijn vader stond al klaar om te tanken. Gauw even wat drinken en een schone bril en weer gaan.ik had het reuze naar mijn zin en kon redelijk rondkomen. Af en toe wat slingeren om er niet af te vallen of om andere te ontwijken maar verder ging het goed.Na ruim een uur te hebben gereden moest ik voor de 2e keer de pits in om te tanken en ook nu was het weer een drama om binnen te komen, zelf zo erg dat ik er gewoon niet goed doorheen kon komen en hierdoor te veel mijn koppeling moest pakken om vooruit te komen met als gevolg dat ik mijn koppeling eruit brandde. Wat was ik boos maar vooral teleurgesteld. Het ging zo lekker en nu lag ik eruit.Ik was aan de andere kant blij dat ik in de pits stond en niet ergens op het parcours.Mijn vader vond het ook echt balen ik lag volgens de berichten op dat moment 335e dus een finale plaats had er zeker in gezeten. Nadat de teleurstelling een beetje was gezakt wilde ik er alles aan doen om de herkansing te kunnen rijden dus op zoek naar koppelingsplaten.  Dat viel nog niet mee. We moesten natuurlijk wachten totdat iedereen gefinisht was en konden dan pas gaan rondvragen.  Om 11.15 uur waren we eindelijk in de tent. Ik was ondertussen al op zoek gegaan naar een vriend van ons die gelukkig een set reserve platen bij zich had. Mijn vader had inmiddels de oude platen er al uit dus konden de andere er gelijk in. Tijd om andere dingen te controleren, olie te verversen of nieuwe filter te plaatsen hadden we niet want om 11.30 uur moesten we alweer oprijden voor de herkansing. Gauw een schone bril, een slok drinken en de motor aftanken en op naar de herkansing. Mijn vader kon nu ook even bijkomen en rustig terug lopen naar de pits want in principe hoefde ik niet te tanken. De herkansing was maar een 30 min. Ook kon hij Marius even bellen om te zeggen dat ik toch weer in de race zat.
 
 
 
Daar stond ik dan voor de 2e keer op het startveld. Mijn doel was nu proberen te finishen, dan had ik hem in ieder geval uitgereden. Het starthek viel weer maar nu voor maar 500 rijders. De eerste 250 zouden doorgaan naar de finale.Het parcours was een stuk zwaarder maar ook nu kon ik redelijk mijn tempovolhouden zonder te vallen. De tijd leek voorbij te vliegen en voordat ik het wist werden we al afgevlagd. Ik was blij en had totaal geen idee hoe ik gereden had, maar dat vond ik ook niet belangrijk. Ik was gefinisht en dat was mijn doel.Eenmaal terug in de tent kreeg ik te horen dat ik als 55e gefinisht was.Ik was totaal overdonderd en tegelijkertijd dacht ik ok dan moet/mag ik nu de finale rijden van 1.45 uur. Dat gaat heel zwaar worden. Helaas merkte mijn vader tijdens het klaarmaken van de motor dat de koppeling weer niet goed was en dat ik zo niet zou kunnen starten. Ook nu baalde ik enorm want de finale rijden is toch een droom. Terwijl we dit met elkaar staan te overleggen en te bespreken, komt er een oude bekende  naar ons toe met een set nieuwe koppelingsplaten. Hij had gehoord wat er aan de hand was en had ook nog een set reserve platen bij. Mijn geluk kon niet op. Met nog 20 min voor de start van de finale moesten we dus gauw aan de slag. Er kwamen wat vrienden om te helpen en binnen 15 min hadden we alles vervangen zelfs nieuwe olie erin.Tijdens het vervangen van de platen kon ik even op adem komen en gauw wat eten. Ondertussen had ik even contact met Marius gehad die bleek met de meiden buiten bij het hek te staan. Ik had even tijd dus ben gauw naar buiten gelopen om ze gedag te zeggen. Wat waren ze trots en blij. Vooral om even kort te horen hoe het ging. Veel tijd had ik niet want er werd alweer omgeroepen dat de eerste mocht oprijden naar de start.Gauw een dikke kus en terug naar de tent waar ze ondertussen de motor weer helemaal klaar hadden. Wat heb ik toch een geluk met zo’n lieve vader die dit allemaal voor mij doet en natuurlijk ook de vrienden niet te vergeten die te hulp zijn geschoten.Vermoeit maar vol trots, en met opnieuw wat kriebels inmijn buik rijd ik voor de 3e keer naar de start. Wie had dat nog gedacht, ik in ieder geval niet.750 rijders mogen starten in de finale, maar uiteindelijk staan er ca 600.Het bord met 15 sec gaat weer omhoog en het hek valt. Na 2 ronden merk ik dat het al wat moeizamer gaat. Mijn lichaam begint aardig te verzuren, maar we gaan gewoon door. Na ruim een half uur moet ik de pits in om te tanken. Dit keer is het veel rustiger om binnen te rijden en kan ik in een keer doorrijden naar mijn vader. Die staat te glunderen van oor tot oor als ik aankom. Ik moet even bijkomen, wat drinken en mijn bril wisselen en dan gaan we  weer.Na nog eens 2 ronden te hebben gereden zie ik ineens dat het finale parcours open is en dat we daar overheen moeten. Van filmpjes en plaatjes af heb ik gezien wat we ongeveer kunnen verwachten maar ik kan je vertellen dat viel zwaar tegen. Het mijnenveld was enorm en ik dacht dat er nooit een eind aan zou komen. Na veel geploeter was ik er eindelijk doorheen maar toen ik de bocht doordraaide zag ik het slachtveld met de boomstammen. Overal lagen rijders en waren ze aan het klungelen om er overheen te komen. Ik ben even stil gaan staan om te bekijken hoe ik er het beste overheen zou kunnen komen. Toen ben ik via de zijkanten gaan rijden omdat ik zag dat je daar het meeste grip had. Het lukte, maar niet zonder slag of stoot. Eindelijk was ik aan het einde van dit stuk parcours. Het had aardig wat energie gekost en ik had kramp in mijn benen en handen. De motor was al diverse keren afgeslagen en moest ik dus elke keer weer aantrappen. Dit werd steeds zwaarder en moeilijker omdat ik zo moe was. Ik had gewoon niet genoeg kracht meer. Ik besloot om na deze ronde de pits in te rijden. Even bij komen. Eenmaal bij mijn vader aangekomen gaf ik aan dat ik echt niet meer kon, ik was helemaal op. Marius en de meiden stonden aan het hek bij de pits om me aan te moedigen en zeiden dat ik niet mocht opgeven. Met nog 20 min op de klok en wat peptalk besloot ik om toch door te gaan en alles te geven. Ik had het inmiddels al zover gered dat de finish halen inderdaad wel gaaf zou zijn. Ik zeg zelf immers altijd “opgeven is geen optie” dus nu moest ik dit ook laten zien.Tandenbijtend en uitgeput heb ik op mijn eigen tempo het parcours voortgezet. Halverwege de 3e ronde zag ik in een bocht ineens een heleboel rijders staan te wachten. Toen ik iets verder door reed zag ik waarom. De kopman “Jeffrey Herlings” had het bord met de laatste ronde gekregen. Ik bedacht met geen moment en besloot ook om net voor de finish te wachten op Herlings.Toen ik hem zag aankomen ben ik met alle andere die stonden te wachten achter hem aan gereden om te finishen, en het moment dat ik werd afgevlagd is onbeschrijflijk. Opluchting, trots, uitgeput, ongeloof, ik weet het allemaal niet meer.Ik had geen idee op welke plaats ik was geëindigd maar dat was totaal niet belangrijk. Met tranen in mijn ogen reed ik terug naar de tent.Vol met juichende en klappende mensen lans de kant word je binnengehaald.Mijn vader stond te wachten en was zo trots. Ik kon haast niet geloven dat ik bijna 4 uur op de motor had gezeten en gewoon de finale had uitgereden. Toen de uitslag bekend werd was ik nog verbaasder. Ik was als 273e geëindigd en als 2e dame van de 8. Dit was een droom.
 
 
Het zat er weer op. Red Bull Knock Out 2016 met 2 Nederlanders op het podium.Super prestatie van Jeffrey Herlings en Glenn Goldenhoff. Maar natuurlijk ook alle andere rijders die hebben meegedaan.Het was voor mij de mooiste en zeker zwaarste race die ik ooit heb gereden, maar ik zou het zo weer doen.
 
Met dank aan mijn lieve vader die ongelooflijk druk is geweest met alle voorbereidingen en natuurlijk op de race dag zelf. Zonder hem had ik dit niet kunnen doen en gered. En ook mijn familie die onvoorwaardelijk achter mij staan en steunen. Daarnaast natuurlijk alle vrienden die hebben geholpen en aangemoedigd. Super bedankt allemaal!!!
 
Vol trots, zeer vermoeid maar met een geweldige ervaring op zak zijn we met zijn alle met de pendelbus terug naar Duinrell gereden om de camper op te halen. Daarna met de camper terug naar Scheveningen om de motor en andere spullen op te halen en door naar huis om bij te komen.
 
 
De maand december neem ik even rust en in januari 2017 ga ik me weer voorbereiden op het nieuwe seizoen. 
 
Veder wil ik iedereen, een gezond, liefdevol en sportief 2017 wensen.
 
Zie jullie weer bij mijn volgende column op www.bikerfriends.nl 
 
Groetjes Miranda