Beste MX-vrienden,
Tijd voor een nieuw hoofdstuk, dat is waar ik aan begonnen ben.Na mijn revalidatie die goed en redelijk snel is verlopen, heb ik besloten om het roer om te gooien.Ik merkte aan mezelf dat ik afgelopen jaar een beetje stil ben blijven staan en dat ik toe was om een nieuwe uitdaging aan te gaan. Dit heb ik gedaan door een 1e startbewijs in de klasse MX-open junioren aan te vragen en daarnaast de MX-dames klasse. Dit betekende dat ik in deze klasse moest starten op de 450cc i.p.v de 250cc. (Je mag namelijk ik de MX-open junioren niet met een 250cc 4 takt rijden).Nu kan ik jullie vertellen dat dit me beter bevalt dan dat ik had verwacht. Het bevalt zelfs zo goed dat ik niet meer op de 250cc gereden heb ook niet in de MX-dames klasse.Ik moet wel zeggen dat ik de 450cc nog niet helemaal onder controle heb en dat vooral de laatste minuten van de wedstrijd erg zwaar in de armen zijn. Maar het gaat iedere wedstrijd beter.
De MX-open junioren is een zeer grote klasse, gemiddeld starten er iedere wedstrijd tussen de 50 en 60 rijders of meer. Dit betekend dat we vaak in 2 groepen moeten starten. Beide groepen worden dan verdeeld in een gelijk aantal rijders en die rijden allebei een manche. De uitslag van die manche bepaald of jij door bent naar de A of B finale. In de A finale rijden de eerste 15 van beide manches dus een groep van 30 rijders en in de B finale de overige rijders. De eerste 40 rijders krijgen punten dus rijd je in de B finale en je zit bij de eerste 10 dan heb je ook nog punten gereden.
De eerste wedstrijden in deze klasse waren zeker even wennen, niet alleen het verschil van motor maar ook de samenstelling en rijstijl van de klasse.Ondanks dat voelde ik me al snel thuis in deze groep. Er heerst gezelligheid onder elkaar en wat concurrentie betreft zijn er genoeg rijders om mee te strijden. Aan mijn eigen rijstijl heb ik gemerkt dat ik makkelijker en netter op de 450cc rijd en dat ik ook langer blijf vechten omdat er altijd wel iemand is om naar toe te rijden of die je natuurlijk graag achter je wilt houden.De wedstrijden waaraan ik heb deelgenomen na mijn knieblessure zijn er inmiddels alweer aardig wat. Het is mij echter nog niet gelukt om direct in de A finalte komen, ik kom net iedere keer 2 of 3 plaatsen te kort. Echter in de B finale kan ik heel goed meekomen en is het me tot nog toe gelukt om steeds bij de eerste 5 te eindigen.
Afgelopen weekend het pinksterweekend verliep helaas anders als dat ik had gehoopt. Ook deze keer waren er teveel rijders om in 1x te starten dus reden we 2 series. De start ging erg goed en ik kwam de eerste bocht door als 6e maar bij de 2e bocht ging het goed mis. Ik kwam iets buiten de baan terecht waar ze hopen grond neer hadden geschoven en raakte met mijn voorwiel zo’n hoop grond waardoor mijn stuur dubbel klapte en ik voorover door de lucht eraf vloog. Hierbij kwam ik erg hard op mijn zij terecht en werd de lucht even uit mijn lichaam getrokken. Omdat ik wist dat er nog een hele groep achteraan kwam bleef ik ingedoken op de grond liggen. Gelukkig kon iedereen me ontwijken en toen ik weer een beetje lucht had probeerde ik weer op te staan. Dit ging erg moeizaam, had last van mijn linker heup en rechter lies maar ik wilde door. Onder het rijden merkte ik dat ik mezelf echt zeer had gevallen en dat ik mijn rechterbeen niet uit kon zetten. Als ik deze maar iets verdraaide kreeg ik een flinke pijnscheut. Ik kon deze serie niets meer presteren dus na 2 ronden besloot ik er uit te gaan. Ik heb de B finale nog wel gereden en uit gereden maar daar was ook alles mee gezegd. Presteren zat er niet in.De dag erop zou ik eigenlijk in de dames klasse rijden en mijn verstand zij dat ik dat kon maar mij lichaam die sputterde tegen. De blessure was erger als dat ik had gehoopt.De volgende dat moest ik toch maar even foto’s laten maken want de arts was bang dat ik mijn schaambeen en/of bekken had gebroken. Gelukkig was er op de foto geen breuk te zien maar beide zijn zeer zwaar gekneusd en de spieren die daaraan vast zitten zijn flink opgerekt.Ik ben bang dat het herstel nog wel even gaat duren maar probeer toch deel te nemen aan de wedstrijden. Presteren zal dan moeilijk worden, maar opgeven in ook geen optie.
Als laatste wilde ik het Colum voor deze maand afsluiten met een STERKTE groet.
Er zijn op dit moment veel dames die door pech flinke blessures hebben opgelopen en hierdoor hun MX-seizoen al vroeg hebben moeten verlaten. Ik wens hun allemaal heel veel sterkte met het herstel.Een MX-vriendin uit België wilde ik even in het bijzonder noemen, zij is tijdens een wedstrijd erg ongelukkig ten val gekomen en heeft hierbij haar rug gebroken. Zij is meerdere keren geopereerd en heeft een tijd op intensive care gelegen maar ze mag nu gelukkig aan haar revalidatie beginnen. Dit zal een hele lange weg voor haar worden en het zal zeker heel moeilijk worden maar,
BE STRONG and NEVER GIVE UP !!
